Babeczki z kremem

Huy!

Filipiński. Jeszcze go nie było, więc proszę bardzo, już jest.

Właśnie wróciłam z rajdu po sklepach i centrach handlowych (w zasadzie jednym centrum, ale ładniej brzmi liczba mnoga, nie?). Nogi mi odpadają. Nie mówiąc już o łydkach. Nie dość, że wczoraj zaczęłam męczyć się z Chodakowską i jej Killerem (chyba już wiem skąd ta nazwa...), to jeszcze 8 godzin spędziłam w niespecjalnie wygodnych butach. I wiecie co- minęłam KFC nawet się nie obracając. W zamian wypiłam wodę i zjadłam frytki, ale bez oleju to jakby ich wcale nie było. Więęęc chyba możecie być ze mnie dumni. Zaraz znów wybywam z domu. Tym razem, żeby spędzić kilka dni na łonie natury. Gdyby nie te rodzinne wypady to pewnie zapomniałabym jak cudownie pachnie las. No i oczywiście jak okropnie można być pogryzionym przez komary :D

Swoją drogą, co tak ubywa obserwatorów co? Coś jest nie tak? Nie wiem no, trochę zaczęłam się martwić, ahah.

A teraz opowiadać mi jak tam u Was. Czynnie czy biernie? Przyznawać się!

Dziś znów babeczki. Z takim kremem jeszcze nie było. W zasadzie pierwsze wykonane przez arbuzowe rączki. Ciężko opanować te szalone tylki, końcówki, rękawy, oj ciężko. No, ale nie poddaję się, nie dam się przecież zastraszyć prawie cukierniczym wyrobom, nie?

Co sądzicie? Da się zjeść?

Dziś kawałek, który słyszałam już chyba wszędzie. Mimo wszystko trzeba przyznać- wpada w ucho jak żaden inny: